می توان و باید . . .جمشید پیمان

گفتی که : می توانم و با ید

.در وا ژه ی امید که گل دا د بر لبت،

در غنچه ی بهار که بشکفت در دلت،

درآرزوی پر زده درباغ سینه ات

،در رفعت نگاه تو خواندم که : می تو ا ن

.گفتی که: می توانم و باید .

در همنوائی ی دل ما با امید تو ،

در شعله های سرکش خشم و خروش خلق-

آ ندم که می گرفت پیکر دشمن

-در پویه های خیزش مردم،

در جوشش صدای تو خواندم که: می توان

گفتی که : می توانم و باید

.در لحظه ای که هزاران ستاره سوخت،

در پاره های دل که فرو ریخت بر زمین

،در استقامتی که برآمد ز تیره خاک،

بر صخره های عزم تو خواندم که: می توان